Калi я ападу ў зьнямозе
На шэры сьнег тваёй тугi,
Не пераблытай –
Не сьняжынка –
Я бежанка крывавай бiтвы,
Адкуль вядзе свае гады
Мой горад
Вечна малады,
Бо вечна ён пасьляваенны...
Так, ты – не вой,
І, зразумела,
Не пераносiш чырвань сьнегу.
Заплюшчы вочы...
Я растану,
Як толькi памяць адпачне
На берагох тае Нямiгi,
Дзе кроў нiхто 'шчэ не лiе.
|
|
